Ξεκινάμε λοιπόν. Αρχικά προσανατολιστείτε. Η διαδρομή δεν είναι μπρος πίσω, αλλά κάνει κύκλο.
Κι εδώ φαίνεται η διαδρομή με μερικές σημαντικές στάσεις και τοπόσημα καθώς και με μία χιλιομέτρηση της συνολικης διαδρομης.
Πρώτη στάση για ανεφοδιασμό στην Πάτρα. Τα dia έχουν καθρέπτες για βιτρίνα, έτσι τα στησα για φωτογράφιση για να φαίνονται πολλά :P
Μικρή διακοπή για ανάσες κάθε 5-10 χιλιόμετρα. Εδώ πάνω από ένα ποτάμι στα 25 χλμ από Πάτρα περίπου.
Εδώ είμαστε στο υπο κατασκευή φράγμα των ποταμών Πείρου και Παραπείρου, στα 30 χλμ από Πάτρα. Είχα ξαναεπισκεφτεί το μέρος και πριν από 1μιση χρόνο. Λίγες οι αλλαγές στα χωματουργικά. Που να τελειώσουν το έργο 5 φορτηγά. Πολλοί τόνοι χώμα και μπάζα.
Πιο κάτω, περίπου στα 35 χλμ από Πάτρα, με θέα τον Ερύμανθο.
Δεκάδες χωριά με όχι πάνω από 15-20 σπίτια το καθένα, τα περισσότερα εγκαταλελλημένα.
Το μέρος είναι γεμάτο από βοσκοτόπια ανάμεσα από συστάδες δέντρων και θάμνων. Μερικά δίπλα στους επαρχιακούς δρόμους, άλλα σε χωματόδρομους κι άλλα εντελώς απρόσιτα!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λέμε αυτό το τοπίο "αλπικο". Εγώ το λέω βουνίσιο! Ερύμανθος.
Εδώ ο Τάκης αγναντεύει τον Ερύμανθο και στο βάθος το Παναχαικό.
Απομεινάρια όχι μόνο τα σπίτια αλλά και τα αυτοκίνητα. Πρέπει να συνάντησα καμια 10αριά ερειπωμένα αυτοκίνητα. Τούτο δω είναι και πανάκριβο, αλλά δεν έχει μείνει ούτε η μηχανή ούτε οι ρόδες. Μόνο το κουφάρι του. Το φαγαν οι γύπες...
Φυσικά τα εγκαταλλελημένα είναι ο παράδεισος των ζώων. Ποντίκι και κακό εκεί μέσα, τροφαντή η γάτα.
Μα σε κάθε στάση για φωτογραφία, έπρεπε να ξεσαλώνομαι την τσάντα που είχε μέσα :
μπανάνες, κρουασάν, τοστάκια, νερό, αντιηλιακό, μπουφάν τυλιγμένο σε μπάλα και φυσικά την φωτογραφική μαζί με έναν εξτρά φακό (50mm).
Εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε πιο κοντά το Σανταμέρι, ένα βουνό σαν διαστημόπλοιο που έπεσε από τον ουρανό.
Χωματόδρομοι στους οποίους ο συνάδελφος ποδηλάτης δεν μπορούσε να καβαλήσει επειδή είχε την κούρσα.
Εδώ το Σανταμέρι από τον διαμήκη άξονά του. Φαίνεται λες και είναι μια κοτρώνα. Κρύβει την μεγάλη του διάσταση.
Ανεβαίνοντας το Σανταμέρι, η θέα προς Ερύμανθο και Παναχαικό, με την Πάτρα να είναι 60 χλμ μακρυά μας.
Άλλο ένα κουφάρι. Σα να το πάτησε αμάξι και να το έσπρωξαν στην άκρη του δρόμου.
Λίγοι ακόμα χωματόδρομοι, στα πόδια και το ποδήλατο στα χέρια για περίπου 4 χλμ. Καθόλου κακή γυμναστική.
Επιτέλους, βρήκαμε σκιά στο τέλος της ανηφόρας στο Σανταμέριμ λίγο πριν το χωριό Πόρτες, 65 χλμ από Πάτρα. Είναι το πιο κοντινό σημείο που βρέθηκα ως προς την τεχνητή λίμνη του Πηνειού.
Διακρίνεται στο βάθος η ανατολική της άκρη. Το φράγμα είναι στη δυτική όχθη της, όπως βλέπετε και στον χάρτη στην αρχή του Post.
Μετά από μία μικρή κάθοδο καιμε τον αέρα κόντρα, ήρθε άλλο ένα ύψωμα που έπρεπε να περάσουμε. ΤΟ ομολογώ, εδώ τα χρειάστηκα. Κατέβηκα και το πήρα στ αχέρια για κανα χιλιόμετρο. Τουλάχιστον με αποζημίωσε η θέα. Το Σανταμέρι, το βουνό που ήμασταν πριν και το οροπέδιο μπροστά του.
Ιδού και η ντροπιαστική ανηφόρα που δεν καταδέχτηκα να ανέβω και μουλάρωσα. 
Μετά την πρόκληση της ανηφόρας, φτάσαμε στο μοναστήρι του Αγ. Νικολάου Σπατών, περίπου 79χλμ από Πάτρα. Μικρή στάση για φαγητό, νερό και ξεκούραση και φύγαμε. Ακολούθησε μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ κατηφόρα γύρω στα 3 χιλιόμετρα.
Τέλος,μετά από μερικές περιπλανήσεις σε πεδινά χωριά κατεβήκαμε κάτω από την εθνική και φτάσαμε στην πεδιάδα του Άραξου, 110 χλμ περίπου μετά την εκκίνησή μας στην Πάτρα. Ήταν ήδη αργά, το ηλιοβασίλεμα μας πέτυχε εκεί και τα υπόλοιπα 33 χλμ έγιναν στο σκοτάδι, με τα φωτάκια μας και πολλή προσοχή. 
Ήταν μια υπέροχη εκδρομή με πολλές εναλλαγές τοπίου, δυσκολία λόγω απόστασης και μερικών δύσκολων αναβάσεων. Με το αμάξι μια ωρίτσα δρόμος. Τόσο κοντά στην πόλη κι όμως τόσο απείραχτη φύση.
